'நல்ல' நாடுகளும் புகலிட அரசியலும்

கனடா போன்ற 'நல்ல' நாடுகள் அகதிகளை வரவேற்க பல காரணங்கள் இருந்தாலும் இந்த இரண்டை நான் குறிப்பிட விரும்புகிறேன்:

1. It's a country with below replacement fertility rate. ஆக வெளி ஆட்களின் வருகை இந்த நாட்டிற்கு அவசியமாகிறது (அந்த மூன்று கோடி பேர் , ரெண்டரை ஆகாமல் இருக்க) . அது skilled labour'ஆக மட்டும் இருந்தால் unskilled work செய்ய ஆட்கள் தேவைப் படும். So they extract skilled work through 'processed, selective immigration' and uskilled work through asylum seekers.

2. கனடா, டென்மார்க், நார்வே போன்ற நாடுகளின் ஆதிக்கம் உலக அரசியலில் மிகச் சிறிய அளவே. அவர்கள் மற்ற நாடுகளோடு தங்களின் குடியை (power of their sovereignty) உயர்த்திப் பிடிக்கவும், தங்களது 'அற உணர்வை' (moral superiority) பறைசாற்றவும் அகதிகளுக்கும் இன்ன பிற மக்களுக்கும் புகலிடம் வழங்கப்படுகிறது.

Power of sovereignty:
யார் என்னை அச்சுறுத்துகின்றாரோ அவரை விட வலிமையானவரே எனக்கு பாதுகாப்பளிக்க முடியும். இந்த இயங்கியல் விதியில்தான் புகலிடம் வழங்குவதின் முக்கியமான அரசியல் அடங்கி உள்ளது. இலங்கையிலிருந்து கனடாவிற்கோ, ஆஸ்திரேலியாவிற்கோ செல்பவர்களின் கதி அந்த நாடுகளால் மட்டுமே தீமனிக்கப் படுகிறது. இதில் இலங்கை தலையிட முடியாது. ஒரு நாடு கட்டுப்பாட்டில் உள்ள நிலப்ரதேசம் (நீரும்) எது, அதில் உள்ள மக்களின் நிலை என்ன என்பவற்றை தானே தீர்மானிக்கும் அதிகாரத்தை அவ்வப்போது நிறுவ உதவும் பல வழிகளுள் புகலிடம் வழங்குதலும் ஒன்று.

Moral Superiority:
இதுவரை ஆப்ரிக்க நாடுகள், இலங்கை, சீனா, கியூபா போன்ற நாடுகளிலிருந்து பல லட்சம் மக்கள் ஆண்டு தோறும் 'வளர்ந்த' நாடுகளுக்கு புகலிடம் தேடிச் செல்கிறார்கள் (எதிர் திசையில் எத்துனை பேர் சென்றிருப்பார்கள்?). மேற்கத்திய நாடுகள் ஐ.நா, உலக வங்கி போன்ற நிர்மாணங்களை ஆட்படுத்த இந்த 'moral superiority' முக்கியமான கருவியாகிறது.
மற்ற நாடுகள் இந்த 'அற உணர்வின்' ஆதாயங்களை புரிந்து வைத்தாலும், தன் குடி மக்களைப் பொறுத்தவரை தன் நாடு 'நல்ல' நாடு என்ற கண்ணோட்டம் பேணப்படுகிறது. "உயரிய மனித உரிமைகளை கொண்ட இந்த திருநாட்டை நோக்கி மக்கள் வருவதில் என்ன ஆச்சர்யம்? வந்தாரை வாழ வைக்கும் அமெரிக்கா போன்ற நல்ல நாடு எதைச் செய்தாலும் அது சரியாகவே இருக்கும்," என்று பெரும்பன்மை அமெரிக்கர்கள் ஒருவகை தேசிய உயர்வு மனப்பான்மை மயக்கத்தில் இருக்கிறார்கள். அவர்களை அந்நிலையிலேயே வைத்திருக்க புகலிடம் வழங்குவதெல்லாம் சில்லறை செலவு. அது 'அளவுக்கு' மீறும்போது, அதையும் ஒரு அரசியல் கருவியாகப் பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்கள். ஆக எப்படிப் பார்த்தாலும் லாபமே.

குறிப்பு: வினவு வெளியிட்ட இந்ததக் கட்டுரைக்கு எழுதிய மறுமொழியின் பகுதியே இப்பதிவு.

Colonial Relics

A friend and I were talking about Jairam Ramesh’s remark on the convocation gown. His view was very similar to many who have commented in the TOI site. That it is a meaningless stunt given he wears suit, speaks English and does many things whose roots can be traced to the colonial ‘masters’. Nevertheless, as Jairam Ramesh added, it is a worthwhile debate for educational institutions if not the judiciary.

Clothing, whether forced or ‘chosen’, is a layer that symbolizes the docility rendered to a body that is otherwise (probably) ambivalent about its position in a power structure (Foucault). If there’s a normal way of dressing -- whose ‘normality’ is not static or unproblematic, of course -- and it’s at the centre of a continuum that extends both ways (of gender, morality, authority, sanity, conformity, social class etc.), there are clothes that fall on either side. Nevertheless, not all clothing is likely to lend itself to such binary classification. For example, is a man in his underwear expressing his masculine ‘freedom’ -- bearing his chest -- or just hanging on to his last piece of ‘dignity’? Space becomes an essential component to aide our judgment in such cases.

The ‘academic dress’ (or ‘convocation gown’) is not all that unique to convocations, after all. The judges and lawyers wear something similar (in some countries they still have the curly wigs to go with it). Add few pleats and the burqa is not far either. When it’s a convocation it segregates one from those who are not graduating, unifies those who are graduating, and above all, identifies them as lesser than those who take the podium seats. If you happen to be the unfortunate student of a ‘deemed university’ like Sathyabama, the insult won’t just stop with Jeppiar donning a ‘better’ dress than yours, Dr. Vijay might be there to rub it in deep.

The problem here is not necessarily that the gown is a ‘colonialist relic’ -- which it is -- but that it’s a symbol of servitude students all over the world are haunted by. It is actually apt that there be an honest send off: making obvious the power relationship between the students, teachers and the management. If there happens to be a debate and the universities want to do away with the ‘colonial gown’, I’d recommend a very ‘Indian’ loin cloth for the students and a well ornate sherwani with all the ‘zamindari’ gear, including a whip, for the officials.

PS. Ironic as it is, it’s commonplace to find ‘graduation photographs’ in almost every house that has a university graduate and a nail. I wonder if the ‘masters’ who award the degree -- you know, the likes of Dr. Vijay and Dr. Kamal Haasan -- have their ‘graduation’ photos in their living room. If they did, how is one to differentiate the ‘real’ and the ‘fake’?

Songs

Watching films on TV -- yesterday it was The Graduate and today it was Dazed and Confused, and You’ve Got Mail -- I'm reminded of the dearth of songs that's available for Tamil movie makers, for montages, cutaways, transitions etc. There have been a few other times when I've lamented the Tamil musicians' failure to branch out of the film industry's overwhelming presence and start making music that was inspired by the myriad emotions humans experience; and not just what a narrow film script 'necessitates'.

English films' use of songs does not just accentuate the scene/moment’s mood but it brings in externalities such as nostalgia. And I'm talking about an honest sense of nostalgia and not just a sophomoric allusion to an era. Some of the recent films made by those who 'come from Madurai' -- their obsession with the 80s -- is case in point. The songs invariably detract, and sometimes divorce, any connection one might have with that specific point, at least momentarily. I think Tamil film songs (not composed for the film itself) are almost incapable of doing anything other than that. The only thing they’ve been able to do, if at all, is make something look funny.