Today a 50 something colleague had invited all of us in the office for a some kind of post-funeral 'traditional lunch' for her father's death. She had reserved a meeting room and laid out some food on the table -- bagels, muffins, croissants and some kind of pastry. I felt hesitant to eat anything so I just stood there waiting my turn go talk to her. Some of us were trying hard to feign sorrow while others were just channeling their hunger to their facial expression. I probably looked like I was really puzzled by the irony of life but I, too, was just 'channeling' my apprehension about something else. After a lot of insignificant details about her father's life she seemed to have hit the wall. She had to, her dad was no _____ (fill interesting Russian figure). I saw my chance and I walked up to her and said, "So you don't have any whole wheat bagels?"
Stuck in a loop
I had written till the end of the last paragraph last week and stopped. Conincidentally, TVO had a discussion on 'The Authenticity Hoax'. Don't agree with a lot of what the author says (well addressed by some of the panelists) but it's just the kind of second hand 'wisdom' needed to publish this post:
The thing that I won't mention
To the troll: for what it's worth, I might end up talking about it regardless of what you say (just as you can't stop fantasizing about you and the one doing whatever regardless of what I say). Can't you at least wait until then?
About Postmodernism
Post-modernism is a framework that could be used to identify the nature of something: literature, aesthetics (of a building, painting, sculpture etc.) and other forms of 'human expression'.
In sociology, modernity refers to a historical period (just like enlightenment), roughly from the 15th century to the age of industrial revolution (mid-late 19th century). Modernism may then be understood as rules and forms of expression that was common for this period. However, most scholars argue that specific, identifiable characteristics emerged or were prominent between the late 18th century and early 20th century.
What are these characteristics? It varies depending on the field of enquiry. Lets take fiction, for example: how was fiction written? Was it linear/non-linear? Did the protagonist always the one whose point of view guided the narrative? Did it reject the zeitgeist of the day? Did it ponder the wider realities of existence than those set within the teleological complexities of the then human society? etc.
(One can do some reading on exactly what those characteristics were for, say, literature. Similarly, you'll find a set of characteristics for modernist architecture.)
Again, we need to keep in mind that the time period where they became prominent is not all that relevant as much as the characteristics themselves. Some of Nietzsche's writings could be categorized as postmodern even though they were written in the 19th century. Nevertheless, postmodernism can also have a temporal identifier because of the particular time period when its (supposed) charcteristics became predominant.
So if you know what the modernist characteristics of literature are, you can then identify another as postmodernist or not by checking its non/conformity.
Where it becomes a bit more complex is when we try to apply the framework on works that may not fit the Western context. The general debate among 'local' scholars has been about identifying some of the contemporary works -- say, films -- as postmodern because of its relationship to the nature of most films in Tamil/India or whichever 'micro-context' one is talking about. Yes they reject the 'norm' but what is the norm? If the norm itself isn't modernist (more like victorian), how could its rejection be called postmodernist? Where are its reflexive nodes situated?
But there are also several instances where the framework seemingly fits in very well because of their conformity to the western characteristics of postmodernism. This complexity arises, among others things, from the dichotomous 'growth' that many post-colonial, less-industrialized societies have gone through. Where the life and living conditions' 'diversity' allows the materialist existences to operate in one level (in pre-modern and even medieval conditions) and the mind and quasi-materialist (such as books and music) to exist in another.
Regardless of what 'it is', what it's been made to be is less than interesting. In its current usage 'postmodern' may not necessarily be a worthwhile categorization at all. Because, many of what we do and perceive as good/bad aesthetically and otherwise is firmly rooted in modernism. This is why Giddens would rather call it late-modern. Besides, it's not even a label that makes something readily identifiable, even in the broadest terms (like calling something Marxist). But given its extensive usage by all kinds of wannabes, it is most likely to be understood as this: postmodern something = crap.
No country for feudalism
I was trying to find if it was writer Sujatha who first used the word 'robo' in Tamil. Even though his novel was titled 'en iniya iyanthira', I suspect that he might have used robo as well. I haven't got hold of the novel yet, but I landed on something else ('kanayaaliyin kadaisi pakkangal' - கணையாழியின் கடைசிப் பக்கங்கள்). I've read parts of the compilation before. It is archival history, if nothing else. This time I read a column (Nov, 1975) in which he talks about Shyam Benegal's film Nishaant. He concludes his brief 'review' of the film with this question (among others): what is the relevance of (a film about?) feudalism at a time when the socialist state has eroded it? (Actual quote: ஃப்யூடளிசம் என்பது தற்காலத்தில் சோசியலிச சர்கார் வந்து தேய்த்துவிட்ட சூழ்நிலையில் எவ்வளவு தூரம் relevant?)
I don't know if he's talking to the feudal lords or film makers. Either way, is he serious?
Vetti post 14: youtube, nudity etc.
Aug 8, Update: Elanko has made a post that gathered all our tweets and others. It should give you the context for this exchange.
{{அதுபோல நீங்கள் ஏன் நிர்வாணப்படங்கள் வந்தபோது யூரியூப்பிற்கு முறையிடவில்லையா என என்னிடம் கேட்டிருந்தீர்கள். எனக்கு அது ஒரு பிரச்சினையாக இல்லாதபோது நான் ஏன் முறையிடவேண்டும். அவ்வாறு முறையிட நானொரு கலாசாரவாதியுமல்ல.}} --
இளங்கோ, எனது நிலைப்பாட்டை நான் தெளிவாக ஏற்கனவே தெரிவித்துவிட்டேன், ஆனால் உங்களுக்கு அது தவறான புரிதலையே (மீண்டும்) உண்டாக்கி இருக்கிறது. மேலே நீங்கள் கூறியுள்ளது ஒரு உதாரணம். நான் கேட்ட கேள்வியின் அர்த்தம், உங்களுடைய ரசனை/ஒழுக்கம் பற்றியது அல்ல, youtube'இன் நடவடிக்கை முறை பற்றியது.
Youtube சட்டத்திற்கு உட்பட்டுத்தான் எதையும் செய்ய முடியும். அந்த வகையில் நீங்கள் விரும்பாத -- youtube விதிமுறைகளுக்கு உட்பட்டு -- ஒரு படத்தை நீக்கக் கோரினால் அவர்கள் நீக்கியே ஆக வேண்டும். இல்லையென்றால் "எங்களுக்கு அப்படி ஒரு படம்/படத்தில் இன்ன சமாச்சாரம் இருந்ததே தெரியாது" என்று நீதிமன்றத்திடம் சொல்ல முடியாது ("copyrights சம்மந்தப்பட்ட பல வழக்குளில் அவர்கள் குறிபிட்டுள்ள காரணம் அதுவே). Born free 'யை நீக்கக் கோரி பலர் கேட்டிருக்கூடிய பட்சத்தில் அது நீக்கப்படவேண்டிய படமே (as per youtube's rules).
எது நிர்வாணம், எது அரை-நிர்வாணம் என்பதற்கும் சட்டரீதியான அளவுகோல்களையே அவர்கள் கொண்டுள்ளார்கள் என நான் நினைக்கிறேன். மெல்லிய ஆடை அணிந்தாலும் 'tehnically not naked' என்று நீதிமன்றத்தில் வாதாட வாய்பிருக்கிறது. (அமெரிக்க சட்டப்படி ஆண்கள் மார்பகத்தை காட்டுவதும் பெண்கள் மார்புகளைக் காட்டுதலும் ஒன்று இல்லைதான். மேலாடையே அணியாமல் nipples மீது மட்டு ரெண்டு sticker ஒட்டிக்கொண்டால் அது nudity இல்லைதான்.) சட்டங்களும் நீதிமன்றகளும் அப்படி இருக்கையில் youtube'ஐ மட்டும் குறை சொல்லி என்ன பயன்? (எது graphic violence என்பதும் அது போன்றதே.)
உண்மையில் நடக்கும் வன்முறையை "gratuitous violence" என்று வகைப்படுத்த முடியாது. அதே போல born free படத்தில் வருபவை உண்மை நிகழ்சிகளை அடிப்படையாகக் கொண்டவையா என்பது அவர்களை பொறுத்தவரை -- சட்டப்படி -- தேவை/சம்மந்தம் இல்லாதது. (உங்களின் கூற்று எனக்கு புரியாமல் இல்லை, ஆனால் விவாதத்தின் பொருட்டு..). அமெரிக்கர்களுக்கு கழிவிரக்கம் உண்டாகும் வகையிலான எண்ணற்ற வன்முறை படங்களை மட்டும் அனுமதித்து விட்டார்களா என்ன? (அமெரிக்க பிணைக்கைதி ஒருவர் கழுத்தை அறுத்துக் கொலை செய்யும் படம் ஒரு உதாரணம்)
ஆக நீங்கள் அவர்கள் நிலையின் முரணாகக் கருதும் எல்லா வீடியோ'களையும் அப்படித்தான் பார்க்க முடியும். அதாவது, அவர்களுக்கு தெரிந்தே அது இருக்கின்றதா/அவர்களின் விதி முறைகளுக்குள் இருக்கின்றதா என்று?
அடுத்து நீங்கள் கூறும் "அவசியமான பொழுது". இது என்னவென்று அனுமானித்து நான் முன்னரே இதற்கு தர்க்க ரீதியான பதில் சொல்லிவிட்டேன். ஆனால் மீண்டும் பேசுவதில் பிரச்சனை இல்லை.
நீங்கள் சொல்லும் "அவசியமான பொழுது" காட்சி வடிவத்திலான தீவிரமான அமெரிக்க/ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு எனில், அவ்வாறன எந்த படத்தையும் youtube'இல் பார்க்க முடியாது -- நீங்கள் சொல்வது இதுதான் என்று வைக்கலாமா?
இப்போது இந்தக் கூற்றை மருதளிக்கும்ம் எத்துனை ஆதாரங்களை கொண்டு வரட்டும்? Wikileaks தளத்தின் அணைத்து (கிட்டத்தட்ட) படங்களும் youtube'இல் உள்ளது. சமீபத்தில் வெளியான 'ஈராக் செய்தியாளர்கள் படுகொலை' உட்பட. இது போல பல உதாரணங்களை அடுக்க முடியும்.
இனையம் என்ற ஊடகத்தில் இம்மாதிரியான சந்தேகங்கள் எவ்வளவு சரியானவை என்பது அடுத்த கேள்வி. Youtbe is owned by Google. The same company that takes to you to MIA's video page (in VIMEO and Dailymotion) when searched for Born Free. The results are not even sidlined, it's right on top.
ஆனால் இப்படி இருக்கவும் வாய்ப்புள்ளது: மாயா பாடல்களை வெளியிட்டுள்ள Universal Group முன்னைய காலங்களில் youtube 'இற்கு பெரும் தொந்தரவு கொடுத்தது. அதற்கு பழி தீர்க்க மாயா ஒரு சாக்காக பயன் பட்டிருக்கலாம். ச்ச, MIA ஏன் Universal Group'ஓடு வேலை செய்கிறார்?
மற்றோர் விடயம் (for arguement's sake): புணர்ச்சி, nudity, போன்றவற்றை பார்க்க பல நூறு free porn sites வந்துவிட்ட நிலையிலும் youtube'இல் அவை இருக்க வேண்டிய அவசியமென்ன? நாமெல்லாம் இன்னமும் ஆடைகள் அணிந்துகொண்டுதானே வெளியே செல்கிறோம்? அதாவது, நாம் இன்னும் இடம் பொருள் ஏவல் சார்ந்த ஒழுக்க/அற முறைகளைப் பற்றிக் கொண்டுதானே இருக்கிறோம்? (அது சரியா தவறா என்பது வேறு விடயம்) அது போல இணையத்தைப் பொறுத்தவரை youtube 'ஐ அனைவரும் 'ஆடை அணிந்த' இடமாக வைத்திருப்பதில் என்ன முரண்? சிறுவர்களுக்கு 'I am 18 years old' என்று அந்த button'இல் கிளிக் செய்ய எவ்வளவு நேரம் பிடிக்கும்? நாம் இன்னமும் சிறார்க்கு ஒரு ஒழுக்கம், பெரியோருக்கு ஒரு ஒழுக்கம் என்ற நிலையில்தான் இருக்கிறோம். அதைக் கடக்காதவரை (கடந்தே ஆகவேண்டும் என்றில்லை) இதுபோன்ற நிலை நீடிக்கத்தான் செய்யும்.
Addendum : நீங்கள் குறிபிட்டுள்ளதுபோல் Youtube மீதான விமர்சங்களை வைப்பது அவசியமே. Youtube ஒன்றும் விமர்சனங்களுக்கு அப்பாற்பட்டது அல்ல. ஆனால் நம் விமர்சனங்கள் சீராக இல்லாது போனால் அது நம் நம்பகத்தன்மயைதன் குறைக்கும்.
Disclosure: இதில் நீங்கள் MIA'வின் வெளிபடையான ரசிகன், நான் அவரின் விமர்சகன் என்ற அளவில் இந்த விவாதம் disclosure செய்துகொள்வது நலமென்று எண்ணுகிறேன்.
August 9, update: Ilanko's Reply
August 9, update 2: My reply
இளங்கோ,
நீங்கள் குறிபிட்டுள்ள பலதுடன் உடன்படும் அதே வேளையில் இன்னமும் உங்கள் விவாத்தபுள்ளியும், எனதும் சற்றே வெவ்வேறு இடங்களில்தான் இருக்கின்றன -- இந்தக் குறிப்பிட்ட தொடரை பொறுத்தவரை. நான் முதலிலிருந்தே கூறிவருவது ஒன்றுதான்: MIA 'வின் பாடல் அவர்கள் (youtube ) விதிமுறைகளை அவர்கள் எப்படி அர்த்தம் கொள்கிறார்களோ அதன் அடிப்படையில்தான் நீக்கப்பட்டுள்ளது. இதில் சில சமயங்களில் முரண்பாடுகள் இருந்துள்ளன. அனால், அது வேண்டுமென்றே உள் ஆதாயத்தொடுதான் MIA 'வின் விஷயத்தில் நடந்தேன்று நான் நினைக்கவில்லை. (நீங்கள் இதை மறுப்பதற்கு உதாரணமாக அளித்த அணைத்து படங்களும் -- சிங்கள இராணுவர் தமிழ் கைதிகளை நிர்வாணப்படுத்தி சுட்டு தள்ளுவது உட்பட -- youtube 'இல் இருக்கின்றன)
"ஆகவே பெருநிறுவங்கள் தங்களைக் காத்துக்கொள்ள எதையும் செய்யும்." -- பெருநிறுவனங்களுக்கும் தங்களை யாரிடமிருந்தோ "காத்துக்கொள்ள" வேண்டிய அவசியம் உருவாகின்றதை நீங்களும் ஒப்புக்கொள்கிறீர்கள். அந்த யாரோ சிலரில் சட்டமும் ஒன்று. சட்டம், சட்ட நடைமுறைப்படுத்தல், நீதிமன்றங்கள் போன்றவற்றின்மேலான பெருத்த அவநம்பிக்கை இருந்துமே இதைச் சொல்கிறேன்.
பெரிய கம்பனிகள் சட்டத்திற்கு பயந்துதான் எல்லாவற்றையும் செய்கிறார்கள் என்று நான் சொல்லவில்லை. ஆனால் அவர்கள் சட்டத்திற்கு அப்பாற்பட்டவர்களும் அல்ல. ஒரு பெரிய corporation'ஐ பொறுத்தவரை எல்லாமே வரவு செலவுதான். அவர்கள் சட்டத்தை ஏய்க்க முயற்சி செய்தாலும் சரி, தண்டனை (தொகையை) அனுபவித்தாலும் சரி, வரவு செலவு என்ற கணக்கில்தான் பார்பார்கள். வழக்கை இழுத்தடிக்க ஆண செலவு, இறுதியாக வழங்கப்பட்ட தொகை என்று இறுதியில் நட்டமே -- அதாவது இலாபத்தில் குறைவு (இதில் ஆரம்பம் முதலே சட்டத்தை தெரிந்தே ஏய்த்து, பின்னாளில் மாட்டிக்கொள்ளும் scenario அடங்காது). அந்த வகையில் சட்டச் சிக்கலில் உழல்வது அவர்களுக்கு உவப்பானதல்ல. இதுதான் நான் கூற வந்த விடயம். (உண்மையில், youtube born free போன்ற படங்களை அனுமதிப்பதால் எந்த சட்டசிக்கலுக்கும் உள்ளாகாமல் கூடப் போகலாம். நன் முன்கூரியவை தர்க்கம் சார்ந்தது.)
Youtube 'இன் இலாப நோக்கை நான் எப்போதும் மறுக்கப்போவதில்லை. உண்மையைச் சொன்னால், MIA 'வின் பாடல் ஒரு குறிப்பிட்ட நுகர்வு வட்டத்தைக் கவரக் கூடியதே (consumers of 'counter-culture'). அது மட்டுமில்லாமல், அந்தப் பாடல் ஏற்படுத்திய சர்ச்சை காரணமாக வழக்கத்தை விட அதிக hits கிடைத்திருக்கலாம் (அதாவது அதிக விளம்பர வருமானம்). அப்படி இருந்தும் அவர்கள் MIA 'வின் பாடலை தடை செய்ய அவரின் அரசியல் தான் காரணம் என்றால், நாம் அதற்கு மேலதிக ஆதாரத்தை வைத்தலே சரியாக இருக்கும். அதுவும் vimeo போன்ற தளங்களில் இருக்கும் படத்தை Google முதலாவதாக சுட்டிக்காட்டும்பொழுது.
The question is simple: was Born Free's removal consistent with other videos that have been removed based on the same 'rules'. Whether those rules are good/bad is a different issue (even though I've made some points about it).
எது சிறார் மனதை பாதிக்கும், எது உண்மையான வன்முறை போன்றவை இந்த விஷயத்தின் மைய விவாதத்திற்கு அப்பாற்பட்டவை. சில நாட்கள் முன் இங்கு CBC வானொலியில் அது விவாதிக்கப்பட்டது (July 30, Q). Youtube'இல் ஒரு பெண் நிர்வானமாய் வரும் படம் முதலில் நீக்கப்பட்டு குறிப்பிட்டளவு எதிர்ப்பு கிளம்பியதன் காரணமாக மீண்டும் சேர்க்கப்பட்டது. ஆக Youtube 'இன் செயற்பாடுகள் ஒரு நேர்கோட்டில் இல்லைதான். ஆனால் இந்த 'நேர்கொட்டின்மையில்' எனக்கு ஏகாதிபத்தியம் சார்ந்த உள்-ஆதாயம் எதுவும் தென்படவில்லை. பொதுவாகவே இந்த விவாதம் பலரால் பலமுறை பல கோணங்களில் நின்று விவதிக்கப்பட்டதுதன் - எது கலை, எது கிளர்ச்சி ஊட்டக்கூடியது, எது வன்மறையை தூண்டவல்லது etc. இதில் நான் புதிதாகக் கூற ஏதுமில்லை.
நீங்கள் கூறியுள்ள மற்ற பல விடயங்களும் விவாத்தின் மையப் புள்ளியிலிருந்து விலகியே நிற்கின்றன. இருந்தாலும் அவைபற்றி என் சுருக்கமான கருத்துகளை/கேள்விகளை வைக்கிறேன்.
Youtube'இல் MIA பற்றி இருக்கும் அவதூறான மறுமொழிகள்: இது MIA'கு மட்டும்மல்ல, அனைவருக்கும் பொருந்தக் கூடியதுதான். அமெரிக்காவில் character assasination, libel போன்றவற்றிற்கு பெருமளவு சுதந்திரம் உள்ளது. இதற்கும் youtube வேறுவகையான அளவுகோல்களை கொண்டுள்ளது -- அவற்றையும் பெருமளவு பார்வையாளர்கள் பொறுப்பில் விட்டுள்ளது. மறுபடியும் அதே கேள்விதான்: MIA பற்றிய அவதூறுகள் மட்டும்தான் இருக்கின்றனவா?
"'எனது இசையை காசிற்கு விற்க விருப்பமில்லை' எனத் தெளிவாகக் கூறியிருக்கின்றார் என்பதையும் கவனத்திற் கொள்ளாவேண்டும். " -- இது மிகவும் வேடிக்கையான வாசகம் இல்லையா? அவரின் பாடல் தகடுகள் இலவசமாகக் கிடைத்தனவா? அல்லது, அவரின் தளத்தில் போய் அனைவரும் இலவசமாக download செய்துகொள்ள முடியுமா? (Nine Inch Nails, Radiohead போன்றோரை இங்கே ஒப்பிட்டுப் பார்க்கவும்.) மாயா Universal உறவு பற்றி நீங்கள் இன்னும் கொஞ்சம் ஆராய வேண்டும், அது வெறும் "கணவர் சம்மந்தப்பட்ட" விஷயம் அல்ல.
சரி, அவரின் வருமனாம் அனைத்தையும் ஏதோ தொண்டு நிறுவனத்திற்கு வழங்கிவிடுவார் என்று வைத்தாலும், அதே காரணத்தை Warren Buffet, Bill Gates போன்றவர்களுக்கும் பொறுத்த வேண்டும் அல்லவா (அவர்களும் தங்கள் சம்பாத்தியத்தின் பெரும் பகுதியை 'நன் கொடைக்கு' வழங்கியுள்ளார்கள்)?
MIA'வின அரசியலை முழுதும் நிராகரிக்கும் பொருட்டு இதைக் கூறவில்லை. அவரிடமிருக்கும் கோட்பாட்டு ரீதியான முரண்களை கண்டுகொள்ளுதல், அவரது ஆளுமையை சரியாக (மிகையின்றி) அளவிடுதல் அவசியம். அதேபோல Youtube'இன் விதிமுறைகளை ஆதரிக்கும் பொருட்டு இவ்விவாதத்தை தொடங்கவில்லை என்பதையும் நீங்கள் அறிவீர்கள் என்று நம்புகிறேன். MIA ஏதோ கட்டுபடுத்தப்பட வேண்டிய, அபாயகரமான அமெரிக்க/ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பாளர், புரட்சியாளர் போலவும், அதற்காகவே அவரை youtube குறிவைத்தது என்ற தோற்றத்தைக் கேள்விப்படுதவே எனது எதிர்வினைகள். நீங்கள் நினைப்பது போல் அதன் அரசியல் ஒன்றும் அவ்வளவு உக்கிரமானதோ, புதுமையனாதோ அல்ல. இதுபோல் நிறையப் பார்த்தாயிற்று (youtube'இலேயே).
Colour, Power and Weapons.
eh?" with a mock Indian accent for 'jaywalking' on an empty road, I was angry and agitated. I even started chasing him; as if to hold him by his neck and 'educate' him. I don't know if I chased him to give him a lecture on Canada's history or just push him under an oncoming vehicle. Unfortunately/fortunately he had the green and pedalled away fast. It wasn't directed at me per se; it was my brown colleague who made him slow down (only slightly). But it didn't matter because that's why it’s an insult: stripping our individualities and reducing it to our skin colour. The whole thing left me enervated. It was a punch below the belt and I didn't get a chance to give it back in kind. The anger in those moments is quite blinding and probably beyond normal, rational analysis. And I think that's the potency of racism, casteism, sexism etc. There's no immediate, equally strong response to any of those insults, except, perhaps, literal, physical violence. When something similar happened today with a non-white man with an accent I felt angry but also terribly perplexed.
It happened in a mini-mart like store in Downtown Toronto -- notorious for bikes getting stolen in minutes of leaving them. I had forgotten my u-lock and had to buy a temporary wire lock from the store.
I said, very politely, "Do you mind if I get my lock first, my bike is outside unlocked."
He replied, quite rudely, "That's not how it works in Canada my friend. In Canada people wait in line."
- "I know enough about Canada, I'll just wait"
"You wouldn't let me do it if I were in India, would you?"
- "How does it even matter? How would you know I'm from India? I could be from Sri Lanka or Bangladesh, or even born here. You don't have to be a pathetic racist, you could just say no," I said, with discernible anger.
The brown woman at the register who also looked annoyed by his comments joined immediately and said, "look, why are you talking about India now? If you don't want to let him through just say that, don't talk about unnecessary things." She's probably from India, or Pakistan. It didn't matter. There was a moment of apparent 'brown solidarity'. Except that the man was, well, brown..ish. He continued to say something that I don't quite recall, but he mentioned Canada at least twice again, and it made me say, "I didn't say anything about where you're from, just get your stuff, I will wait"
"You want to know where I am from?" he asked.
- "I just said I don't care…I don't care where you're from"
"I'm an Arab"
- "It's irrelevant, I don't care"
Not wanting to worsen the situation, I stopped talking further and waited for him to buy his smokes (one from each kind, about 20 in all) and leave. (And I need to add that others have, in the past, asked me to get ahead because they were in a rush. So the whole thing was unusual for me.)
Apart from his non-whiteness there was one other thing visible: he was much bigger than I. I couldn't help but think that his size and mine -- an awareness of that difference -- contributed a great deal to his tone, his thought process. His demeanour suggested that he's the classic bully who has lugged his body around to establish some kind of authority since he was young. At that moment he even pulled in the "way things are done in Canada -- a 'developed' country" rhetoric to legitimize it.
Both the incidents underscore the sense of authority and legitimacy assumed by seemingly different people. In the first case, it was a white Canadian who was probably motivated by his sense of entitlement over "his country". "The mighty, prosperous land of Canada that was built by the white-man in the last 200 years. Damn those native savages who arrived here before us, becoming a moral inconvenience. Damn these coloured bastards who sully its richness and beauty. Why do we let these people in? And why can't the natives just die off already?" Besides, the white man always belongs, wherever he is. So yes, Canada's history (or American history, if one draws a parallel) is irrelevant for his apparent indignation, for he's white.
The second case is a little less straightforward. It's an Arab who wants to tell me (and others whenever he gets a chance, I presume) that he's the intelligent/civilized/cultured immigrant Canada needs. Someone who absorbs the 'Canadian way of life' and demonstrates it to brutes and FOBs like me (at least according to him)[1]. It's either just that or mixture of that and an Arabian sense of superiority over Indians (by skin colour, by migrant labourers or simply history). He might have heard that Canadians are also nice, but why be nice when he's big? For power only looks for elements, in anything, to compound itself, not undermine[2].
What's more interesting is that on both occasions I was in my office attire. And the first time neither my colleague nor I said a word. I might as well have been a Canadian citizen, it wouldn’t have changed anything. It's incidents like these that remind one of the absurdity behind nationalities on the street. There are no nations, only colours and to lesser extent accents. Beyond that, an AK strapped to my back would have made some difference too, perhaps.
---------------------------------------
Notes:
1. Such behaviour is not particularly unique to any one ethnicity, of course. Since I managed to stay off of the ‘mainstream Desi’ folk for almost five years, I’ve avoided the gratuitous condescension one experiences among them.
2. A big man intimidating smaller men/women has an evolutionary history, just as it does for all animals. But because humans have gotten ‘civilized’, too, these situations present the classic conflict between civility and rationality, and animal instinct. A self-introducing lethal weapon is the balancing factor that puts the smaller man/woman back on level. Inducing paranoia over vehicle sabotage, poisoning etc., may work too. Would like to write more on this, but I need go prepare dinner for my tall neighbour.
Groundbreaking Material
Meanwhile comedians in Tamil television continue to do groundbreaking material by impersonating 'Rajini sir' and 'Kamal sir'.
Vetti Post - 13
c. The story is stale (is this the 'straight' version of Roja?)
Of course, none of this matters when there are so many fan-boys in India and abroad. Too bad the film 'isn't ready' for this year's IIFA. But Ratnam doesn't have to worry. I'm sure Amitabh Bachan will find a better place, like Tel Aviv, for his next film's premiere.
Idli and protein
A segment on random TV show on Indian food: A 'typical' US return Madras brahmin woman said, "this is what all vegetarians get their protein from", pointing to milky white idlis (so they are not made of brown rice either). Of course, the rest of the family joined in to provide their insights on other benefits of eating idlis. The English speaking 70+ year old said, "this is where I get my facials", sticking her face into the idli cooker whose lid had just been opened. She seemed to feel proud of the complex bio-mechanics (and whatever else) involved in making idlis. Noting her remarkably timed humour, the other female members took turns in getting their 'facials'; just in case the probable white man holding the camera didn't get the joke. I guess that's how vegetarians beat something (already stale) to death.
PS. Shows like this -- that want to 'showcase' a 'typical' Indian family (especially in the South) -- almost always end up with a brahmin family. Be it Bangalore or Madras. Feel free to be amazed by this apparent 'coincidence'.
Edit - July 18, 2021:
I would look for this video every a few years as a pointless exercise (one of the many, I have to add). But I actually managed to find it this time. Watching it after over 10 years was as cringe worthy as it was the first time. It's the opposite of when people say they wish they could travel back in time and experience something for the first time again (first kiss, first seruppadi etc). The 'facial' moment, btw, is at 25:10.
I wish the author of the comment that I ended up removing upon their request would allow me to publish it.
'நல்ல' நாடுகளும் புகலிட அரசியலும்
கனடா போன்ற 'நல்ல' நாடுகள் அகதிகளை வரவேற்க பல காரணங்கள் இருந்தாலும் இந்த இரண்டை நான் குறிப்பிட விரும்புகிறேன்:
1. It's a country with below replacement fertility rate. ஆக வெளி ஆட்களின் வருகை இந்த நாட்டிற்கு அவசியமாகிறது (அந்த மூன்று கோடி பேர் , ரெண்டரை ஆகாமல் இருக்க) . அது skilled labour'ஆக மட்டும் இருந்தால் unskilled work செய்ய ஆட்கள் தேவைப் படும். So they extract skilled work through 'processed, selective immigration' and uskilled work through asylum seekers.
2. கனடா, டென்மார்க், நார்வே போன்ற நாடுகளின் ஆதிக்கம் உலக அரசியலில் மிகச் சிறிய அளவே. அவர்கள் மற்ற நாடுகளோடு தங்களின் குடியை (power of their sovereignty) உயர்த்திப் பிடிக்கவும், தங்களது 'அற உணர்வை' (moral superiority) பறைசாற்றவும் அகதிகளுக்கும் இன்ன பிற மக்களுக்கும் புகலிடம் வழங்கப்படுகிறது.
Power of sovereignty:
யார் என்னை அச்சுறுத்துகின்றாரோ அவரை விட வலிமையானவரே எனக்கு பாதுகாப்பளிக்க முடியும். இந்த இயங்கியல் விதியில்தான் புகலிடம் வழங்குவதின் முக்கியமான அரசியல் அடங்கி உள்ளது. இலங்கையிலிருந்து கனடாவிற்கோ, ஆஸ்திரேலியாவிற்கோ செல்பவர்களின் கதி அந்த நாடுகளால் மட்டுமே தீமனிக்கப் படுகிறது. இதில் இலங்கை தலையிட முடியாது. ஒரு நாடு கட்டுப்பாட்டில் உள்ள நிலப்ரதேசம் (நீரும்) எது, அதில் உள்ள மக்களின் நிலை என்ன என்பவற்றை தானே தீர்மானிக்கும் அதிகாரத்தை அவ்வப்போது நிறுவ உதவும் பல வழிகளுள் புகலிடம் வழங்குதலும் ஒன்று.
Moral Superiority:
இதுவரை ஆப்ரிக்க நாடுகள், இலங்கை, சீனா, கியூபா போன்ற நாடுகளிலிருந்து பல லட்சம் மக்கள் ஆண்டு தோறும் 'வளர்ந்த' நாடுகளுக்கு புகலிடம் தேடிச் செல்கிறார்கள் (எதிர் திசையில் எத்துனை பேர் சென்றிருப்பார்கள்?). மேற்கத்திய நாடுகள் ஐ.நா, உலக வங்கி போன்ற நிர்மாணங்களை ஆட்படுத்த இந்த 'moral superiority' முக்கியமான கருவியாகிறது.
மற்ற நாடுகள் இந்த 'அற உணர்வின்' ஆதாயங்களை புரிந்து வைத்தாலும், தன் குடி மக்களைப் பொறுத்தவரை தன் நாடு 'நல்ல' நாடு என்ற கண்ணோட்டம் பேணப்படுகிறது. "உயரிய மனித உரிமைகளை கொண்ட இந்த திருநாட்டை நோக்கி மக்கள் வருவதில் என்ன ஆச்சர்யம்? வந்தாரை வாழ வைக்கும் அமெரிக்கா போன்ற நல்ல நாடு எதைச் செய்தாலும் அது சரியாகவே இருக்கும்," என்று பெரும்பன்மை அமெரிக்கர்கள் ஒருவகை தேசிய உயர்வு மனப்பான்மை மயக்கத்தில் இருக்கிறார்கள். அவர்களை அந்நிலையிலேயே வைத்திருக்க புகலிடம் வழங்குவதெல்லாம் சில்லறை செலவு. அது 'அளவுக்கு' மீறும்போது, அதையும் ஒரு அரசியல் கருவியாகப் பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்கள். ஆக எப்படிப் பார்த்தாலும் லாபமே.
குறிப்பு: வினவு வெளியிட்ட இந்ததக் கட்டுரைக்கு எழுதிய மறுமொழியின் பகுதியே இப்பதிவு.
Colonial Relics
Clothing, whether forced or ‘chosen’, is a layer that symbolizes the docility rendered to a body that is otherwise (probably) ambivalent about its position in a power structure (Foucault). If there’s a normal way of dressing -- whose ‘normality’ is not static or unproblematic, of course -- and it’s at the centre of a continuum that extends both ways (of gender, morality, authority, sanity, conformity, social class etc.), there are clothes that fall on either side. Nevertheless, not all clothing is likely to lend itself to such binary classification. For example, is a man in his underwear expressing his masculine ‘freedom’ -- bearing his chest -- or just hanging on to his last piece of ‘dignity’? Space becomes an essential component to aide our judgment in such cases.
The ‘academic dress’ (or ‘convocation gown’) is not all that unique to convocations, after all. The judges and lawyers wear something similar (in some countries they still have the curly wigs to go with it). Add few pleats and the burqa is not far either. When it’s a convocation it segregates one from those who are not graduating, unifies those who are graduating, and above all, identifies them as lesser than those who take the podium seats. If you happen to be the unfortunate student of a ‘deemed university’ like Sathyabama, the insult won’t just stop with Jeppiar donning a ‘better’ dress than yours, Dr. Vijay might be there to rub it in deep.
The problem here is not necessarily that the gown is a ‘colonialist relic’ -- which it is -- but that it’s a symbol of servitude students all over the world are haunted by. It is actually apt that there be an honest send off: making obvious the power relationship between the students, teachers and the management. If there happens to be a debate and the universities want to do away with the ‘colonial gown’, I’d recommend a very ‘Indian’ loin cloth for the students and a well ornate sherwani with all the ‘zamindari’ gear, including a whip, for the officials.
PS. Ironic as it is, it’s commonplace to find ‘graduation photographs’ in almost every house that has a university graduate and a nail. I wonder if the ‘masters’ who award the degree -- you know, the likes of Dr. Vijay and Dr. Kamal Haasan -- have their ‘graduation’ photos in their living room. If they did, how is one to differentiate the ‘real’ and the ‘fake’?
Songs
English films' use of songs does not just accentuate the scene/moment’s mood but it brings in externalities such as nostalgia. And I'm talking about an honest sense of nostalgia and not just a sophomoric allusion to an era. Some of the recent films made by those who 'come from Madurai' -- their obsession with the 80s -- is case in point. The songs invariably detract, and sometimes divorce, any connection one might have with that specific point, at least momentarily. I think Tamil film songs (not composed for the film itself) are almost incapable of doing anything other than that. The only thing they’ve been able to do, if at all, is make something look funny.
How the World Works: Cognitive Dissonance
I'll publish the podcast for now and probably add descriptive time line etc., later. This is mostly an (re)introduction.
PS. As I had mentioned in my last post, it's still a working title. I'll try to settle for something that's a little less heavy handed soon.; just didn't want to get stuck on it for a few more days.
'New' Start
I've been planning to do a documentary for over a year now, on Dalits in Tamil films. Until last May I just wanted to "finish the paper, present it, and get on with the production." I'm putting it in quotes because I've said it so many times since early 2008 or so. I did present the paper back in May 2009, but nothing has moved forward since then. Hopefully I'll get it done before the end of this year. It's been at the back of my mind so much that I don't need this blogpost to remind me. But at least now I have a written 'announcement' that will help me keep track of things.
Meanwhile, however, I'm planning to do a video series/podcast to snap out of the dry 'creative spell' I've been going through. The working title is 'How the World Works'. I know it sounds rather presumptuous. Nevertheless, as the title suggests, I'll probably talk about/interview people on the forces that are central to the 'human civilization' as it exists today -- historicism, means of production, consumption, art, identity, statehood, human rights etc. Needless to say, a lot of the discussions are likely to border on the perfunctory if not downright stupid. But it's probably a risk worth taking. Worst case...hmmm, I can think of many, but why mention 'em? The best case, on the other hand, is saving humanity from its utterly destructive path; rescuing our most cherished institutions from moral decay; enlightening the masses; and world peace is a possible outcome too (isn't my every action aimed at that?).
I have already sketched out some topics, their corresponding narrative structure, and some people who I'm going to interview (mostly over the phone, I think). So if anyone wants to contribute -- by doing the research for a topic, finding 'experts', or simply be on the other end of a brief conversation -- you're more than welcome. The format I have in mind is fairly rudimentary. One/two talking heads in front of a green screen (which will then be replaced by an 'appropriate' background), accompanied by slides/graphics/movie clips that are common in any televised ppt presentation (watch CSPAN, you'll know). It will be in colloquial Tamil. I don't, however, intend to thrust Tamil 'purity' in these videos. I'm doing it in Tamil because of two reasons: 1. there are much better videos/lecture series in English 2. there aren't many in Tamil (my observation in this podcast still remains largely applicable).
I have to thank CBC Radio and Radio Netherlands for reviving my interest in vid/podcasting. Hopefully I'll get things rolling in a week or two.
Posts
